.چه می شد که ما را در جمع پروانه هایت پذیرا می شدی؟

چه می شد که می آمدی

تا تشعشع گرمی نگاهت چشم دلمان را روشن می کرد. مهدی جان نظری فرما.

به همه پروانه هایی

که در کوچه های انتظار به امید حس کردن گرمای وجودت گرد هم آمده اند.مولا جان نظری فرما...

این روزها تمامی لحظه هایش برگ برگ کتاب قطور انتظاریست که

به امید آمدنت از پس هم ورق می زنیم...

می خواستم از دوری ات شکوه کنم...اما به یاد آوردم که در میان ما نظاره گرمان هستی!

به یاد آوردم که در برابر چشمان منتظرت،چگونه دلت را آزرده ایم!خبرآمد،خبری در راه است...

ای یوسف فاطمه!می خواستم بگویم تا سر حدجنون از فراقت خسته ایم...

اما به یاد آاوردم که که منتظرانت خستگی ناپذیرند!...

پس چگونه خود را منتظر بنامیم در حالی که از خود نیز به ستوه آمده ایم؟!ای دلبند زهرا...

نه پای پیش داریم ونه پای پس...!

شما بگو به کدامین سوی روی گردانیم؟انتظاری بی پایان از سویی...ودشواری ها از سویی دیگر،محرک نومیدی مایند!

چشم به راه بهار آمدنت بودن ،چه گوارا...ای قرار دل های بی قرار!ای نازدانه هستی!تا کی در انتظار روزها وسال هارا شماره گری؟!

ای دلبر غائب از نظر!چه بگویم که خود می دانی چه در دل می گذرد...مولا جان .. هفته ها که دیگر هیچ ....

چله هایم بی تو در حال عبور است....دعایی نما تا ریشه کن کنیم هر آنچه مانع رسیدن به شماست... !

سلام بر ماه وماه پاره آسمانی اش!سلام بر موعود انبیاء!سلام بر منجی آدمیان!سلام بر مهربان ترین انسان!